Stanisław Mazuś obchodził 80. urodziny w listopadzie zeszłego roku, jednak wówczas ograniczenia pandemiczne uniemożliwiły udostępnienie przygotowanej na tę okazję wystawy. Udało się jednak zaprezentować ją jeszcze w roku jubileuszowym. Dorobek sześćdziesięciu lat pracy twórczej Stanisława Mazusia to ponad 6 tysięcy obrazów, jednak kolekcja prezentowana w Galerii „Obok” zasługuje na szczególną uwagę. Wszystkie prezentowane obrazy pochodzą z jednego prywatnego zbioru, gromadzonego przez prawie trzydzieści lat. Artysta sam zarekomendował tę właśnie kolekcję na swoją jubileuszową wystawę. Prace są wyeksponowane w konsekwentny, spójny sposób i oprawione w klasyczne złocone ramy, które znakomicie podkreślają klimat malowanych przez artystę pejzaży, owoców czy kwiatów – bo to właśnie natura jest głównym tematem malarstwa Stanisława Mazusia. Jest to malarstwo bardzo emocjonalne, starające się uchwycić – jak mówi sam mistrz – chwilę, która została przez niego dostrzeżona. Centralne miejsce ekspozycji zajmuje „Autoportret autorefleksyjny”. Nastrój i klimat prezentowanych prac i całej twórczości artysty odda​​je tytuł wystawy: „Malarstwo i egzystencja”. Stanisław Mazuś jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Po ukończeniu studiów osiadł w Tychach. Jak sam przyznaje, przyciągnęły go tu warunki mieszkaniowe, jakie oferowało rozbudowujące się miasto. Całe swoje dorosłe życie, zawodowe i osobiste, związał z tym miastem. Brał udział w licznych plenerach malarskich, Jego prace były prezentowane na ponad 100 wystawach indywidualnych w Polsce i za granicą.

Twórczość malarza można oglądać w MGS OBOK od 16 października do 12 listopada.

Jak co roku na wiosnę Klub Twórców Sztuki „Paleta” zorganizował plener malarski. Niestety z uwagi na sytuację i obostrzenia, tym razem plener przybrał formę indywidualnej pracy twórczej. Każdy z uczestników otrzymał podobrazie i miał do dyspozycji cały miesiąc maj, podczas którego mógł stworzyć swój plenerowy obraz. Proponowanym tematem tegorocznej edycji były urokliwe miejsca Polski oraz naszego miasta. 12 uczestników w swoim wolnym czasie stworzyło obrazy w ulubionej technice. Poniżej prezentujemy efekt finalny ich pracy twórczej.

„Jaki jest Augustyn Dyrda – ten schowany we wnętrzu swej oficjalnej skorupy, tworzący z jednej strony Chłopców z gęsią – roztańczoną grupę urwisów zamiast zleconej pojedynczej Przekupki – typowej wiejskiej kobiety, będącej wyobrażeniem wspomnianego awansu społecznego, projektujący zabawne Niedźwiadki – dziś kultowe, ulubione zwłaszcza przez dzieci, dzieło w parkowej przestrzeni miasta, a z drugiej pomnik Pod czerwonym sztandarem w Dąbrowie Górniczej przemianowany w czasach przełomu na pomnik Jimiego Hendrixa, tworzący Kobietę z gitarą pamięci Karin Stanek, a z drugiej pomniki Konstantego Rokossowskiego, Feliksa Dzierżyńskiego czy Iwana Koniewa, ale też rekonstrukcje niemieckich twórców budujących przemysłową potęgę Śląska przełomu XIX i XX wieku: pomników Friedricha Wilhelma von Redena dla Chorzowa czy wspomnianego Augusta Kissa. Augustyn Dyrda jak nikt inny jest wpisany w historię tego miasta. Tychy stały się jego miejscem na ziemi – zarówno w sensie egzystencjalnym, jak i twórczym. Bodaj nie ma takiego drugiego miasta w kraju, w którym jeden artysta pozostawił tyle śladów i poprzez swoje dzieła opisuje dzieje miasta, które, jak się powiada, jest „miastem bez historii”. Ale historia Tychów, sięgająca zaledwie lat powojennych nie ma sobie równych, bo opowiada zarazem o przeobrażeniach, jakie niosła ze sobą sztuką współczesna. Tychy były poligonem doświadczalnym, swego rodzaju niespotykaną galerią miejską, w której sztuka służyła życiu codziennemu. Nazwiska twórców dla większości mieszkańców zapewne nie miały i nie mają żadnego znaczenia, liczył się efekt. Na pewno podobały się nie tylko Niedźwiadki, ale i fontanna z Karolinką – dziewczyną w stroju śląskim wylewająca wodę z dzbana, czy gołębie zdobiące inną fontannę. Augustyn Dyrda przyglądał się otaczającej go rzeczywistości, starał się w niej funkcjonować na miarę swoich ambicji (…)” – Wiesława Konopelska

Zapraszamy do obejrzenia wywiadu, który poprowadził Wojciech Łuka z wybitnym rzeźbiarzem, ostatnim żyjącym uczniem Xawerego Dunikowskiego – Augustynem Dyrdą: