O swoim projekcie opowiedział nam sam artysta:

Powrót Jeźdźców Apokalipsy jest instalacją artystyczną w całości wykonaną przeze mnie, powstawała ponad rok. Początkowo moim zamiarem było wystawienie obiektu na działania pór roku i zmieniających się warunków pogodowych. Deszcze i wiatry, mrozy i śniegi , zarastanie roślinnością powodowały jego materialną degradację. Zmienność, zarazem postępujący dramatyzm obrazu instalacji dokumentowałem setkami zdjęć. Prowadziłem rodzaj fotograficznego dziennika, by obserwować, jak warunki atmosferyczne i upływ czasu wpływają na wizerunek obiektu. Fotografie, które wykonywałem, były dla mnie formą subiektywnego zapisu, obrazem podpowiadanym mi moją wyobraźnią, wizją, jaką rejestrował aparat fotograficzny. Nie poddawałem kadrów jakiejkolwiek obróbce technicznej. Tak powstawały imaginacyjne fotogramy-obrazy, Same w sobie stawały się niezależnymi dziełami, planowałem opublikować je w formie albumu.

Nie przypuszczałem, jak szybko temat Apokalipsy, który poruszyłem w dziele, stanie się aktualny wskutek tragicznych wydarzeń rozgrywających się w bezpośredniej od nas bliskości. Obraz Apokalipsy i jej Jeźdźców zaczął zmierzać w kierunku znaczeń i symboli oraz kontekstów otaczającej rzeczywistości, tu i teraz. Jego emocjonalna wymowa stawała się ostrzeżeniem. Czyżby światu potrzebny był prawdziwy Powrót Jeźdźców Apokalipsy? A może wracają czasy Apokalipsy, która rozgrywa się obok nas, tuż za rogiem? Na wyciągnięcie ręki.

I nie okazali skruchy za swoje zabójstwa, ani za swoje czary, ani za swoją rozpustę, ani za swoje złodziejstwa.

Czy nie brzmi to aktualnie i znajomo w kontekście naszego tu i teraz, na tej ziemi, naszej ziemi? Pomyślmy, popatrzmy i zastanówmy się, czy nie ma to odniesienia do otaczającej nas, najbliższej nam rzeczywistości? Nie jest rolą artysty odpowiadać na trudne pytania . Artysta nie jest w stanie zmienić świata, ale ma prawo dziwić się i zadawać trudne pytania. Ma obowiązek rozprawiać o rzeczach ważnych: śmierci, miłości, zniewoleniu, przemijaniu, trwaniu w ludzkiej pamięci.

Album stanowi rezultat wyboru dokonanego z ogromnej liczby zdjęć powstałych w przeciągu kilkunastu miesięcy. Każde ujęcie jest nie tylko prostym zapisem mojej pracy, ale i zamierzonym, przemyślanym fotogramem-obrazem. Jest wizją świata, którą starałem się zmaterializować i utrwalić przy pomocy wykreowanych przez siebie artystycznych obiektów.

Cytat Apokalipsa 9, 18–21 pochodzi z książki Ewangelia według Marka. Apokalipsa w tłumaczeniu z greckiego Czesława Miłosza, Editions du dialogue, Paris 1984.

Jerzy Murawski
Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom z malarstwa w roku 1973 w pracowni Jonasa Sterna, promotor – Jerzy Nowosielski

Więcej informacji na temat wystawy znajdą Państwo tutaj.

Adam Sobota jest absolwentem ASP we Wrocławiu, Wydziału Ceramiki i Szkła; dyplom uzyskał w pracowni prof. Krystyny Cybińskiej (2000), a aneks z malarstwa w pracowni prof. Wandy Gołkowskiej. Uczestniczył w licznych ceramicznych i interdyscyplinarnych wystawach w Polsce. Jego formy rzeźbiarskie znajdują się w prywatnych i państwowych kolekcjach w Polsce, USA oraz Szwecji. Prowadzi autorską pracownię ceramiczną w Przyszowicach pod Gliwicami.

W Galerii OBOK można oglądać prace Adama Soboty powstałe na kole garncarskim. To technika z długą tradycją, ale można dzięki niej uzyskać także bardzo nowoczesne formy – mówi artysta. Nie tylko centryczne, z którymi najbardziej kojarzy się koło garncarskie. Te formy mogą być zniekształcane i deformowane, co daje ogromne możliwości. 

Jak mówi twórca, siadając do pracy, zawsze ma początkowy zamysł. Założeniem jest zwykle forma naczynia; dzban, wazon, misa. W gotowych pracach ta funkcjonalność naczynia wciąż jest widoczna, chociaż chwilami już zanika. Gdy zaczynam, mam plan, ale potem pozwalam sobie na chwilę nawet dekoncentracji, żeby wprowadzić do pracy element przypadku. W pewnym sensie nawiązuję w ten sposób do ekspresjonizmu abstrakcyjnego w malarstwie. Moje prace wydają się dalekie od obrazów Jacksona Pollocka, ale koło garncarskie ma ten sam element przypadkowości. Wystarczy najdrobniejszy ruch, by formę całkowicie zmienić, zniekształcić, nawet zniszczyć.

Ceramicznym formom Adama Soboty towarzyszą fotografie Macieja Długaja – pochodzącego z Tychów fotografa i operatora filmowego, wieloletniego pracownika stacji telewizyjnej TVN. Maciej Długaj jest autorem zdjęć m.in. do kilku sezonów programu „Kobieta na krańcu świata” Martyny Wojciechowskiej oraz programów Przemka Kossakowskiego. Na wystawie można oglądać portrety i zdjęcia reportażowe jego autorstwa. 

Prywatnie przyjaźnimy się z Maćkiem i jego zdjęcia uważam za fantastyczny materiał – mówi Adam Sobota. Wspólnym mianownikiem naszych prac jest bressonowskie ujęcie chwili (Henri Cartier-Bresson – jeden z najwybitniejszych fotoreporterów XX wieku – SW). Uchwycenie na fotografii jednej niepowtarzalnej chwili, która – gdyby spóźnić się z naciśnięciem migawki o sekundę – już znika i nigdy się nie powtórzy. To jest podobne do tego, co ja robię na kole garncarskim. Dlatego zdecydowaliśmy się zrobić wspólną wystawę.

O tym, jak niepowtarzalność chwili uchwycili obydwaj artyści – jeden w kadrze fotograficznym, a drugi w ceramicznej formie przestrzennej – można się przekonać, oglądając wystawę Dynamika zdarzeń, która potrwa do 3 marca 2023 roku.

Sylwia Witman

Wystawa „Przestrzeń pełna wyobraźni” to godna następczyni płócien mistrza Beksińskiego na ścianach Tichauer Art Gallery. Prace Tomasza Sętowskiego, Rafała Olbińskiego i Jarosława Kukowskiego to prawdziwa uczta dla miłośników malarstwa oscylującego wokół surrealizmu, realizmu magicznego i symbolizmu. 

Rafał Olbiński to malarz, grafik i  wielokrotnie nagradzany w międzynarodowych konkursach plakacista. Od 1997 do 2003 r. regularnie tworzył okładki miesięcznika „Charaktery”. Współpracował z takimi pismami jak „The New York Times”, „Newsweek”, „Bloomberg Businessweek” czy „Der Spiegel”. Jego prace są eksponowane w licznych galeriach i muzeach: Bibliotece Kongresu, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Toyamie, Carnegie Foundation w Nowym Jorku i Muzeum Plakatu w Wilanowie.

Tomasz Sętowski ma w dorobku ponad 100 wystaw indywidualnych. Jego prace znajdują się m.in. w Muzeum Sztuki Fantastycznej w Szwajcarii, Muzeum w Abu Dabi i Inter Art Gallery w Nowym Jorku. Co roku jego twórczość zdobi ściany na największym w Europie pokazie realizmu magicznego Dreamscape w Amsterdamie, gdzie swoje malarstwo prezentuje dwudziestu najwybitniejszych artystów tego nurtu.

Prace Jarosława Kukowskiego określane są mianem surrealizmu lub też fotorealizmu. Tworzy w technikach rysunku oraz malarstwa olejnego. Charakterystycznym dla niego efektem malarskim jest trompe l’oeil – złudzenie trójwymiarowości odbierane przez widza. W swojej twórczości Kukowski porusza tematy moralne oraz społeczne dotyczące śmierci i przemijania.

Wystawa „Przestrzeń pełna wyobraźni” będzie dostępna dla zwiedzających od 19 listopada. Wernisaż – 18 listopada. 

SW

Drodzy miłośnicy sztuki,
W najbliższą niedzielę, 29 maja o godz. 17.00, otworzymy wystawę z pracami naszych gości z Polski
w Galerii KiR. Po dwóch latach ta pierwsza wymiana sztuki między partnerskimi miastami Tychami a Oberhausen może już się odbyć i serdecznie zapraszamy.

Taki anons w niemieckich mediach zapowiada wystawę śląskich/tyskich artystów: Piotra Bąka, Beaty Wąsowskiej, Jerzego Rupika, Wojciecha Łuki – związanych z Miejską Galerią Sztuki OBOK, którzy zaprezentują swoje prace niemieckiej publiczności.

Odwiedzający wystawę będą mogli zobaczyć trzynaście prac Piotra Bąka (techniki mieszane), dziesięć fotografii Jerzego Rupika, trzynaście prac malarskich Wojciecha Łuki, dziewiętnaście prac Beaty Wąsowskiej (malarstwo akrylowe).

„Jesteśmy dumni, że to właśnie Miejska Galeria Sztuki OBOK będąca integralną częścią Teatru Małego w Tychach, postawiła pierwszy krok w miejmy nadzieję, długiej i bogatej w artystyczne doznania partnerskiej współpracy pomiędzy Oberhausen a Tychami”. – Wojciech Łuka, Kurator Miejskiej Galerii Sztuki OBOK

W ramach tego projektu kolejnym wydarzeniem będzie wystawa prac niemieckich artystów w tyskiej galerii, która planowana jest na jesień tego roku.

Piotr Bąk urodził się w Żywcu. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (filia w Katowicach). Dyplom z medalem otrzymał w 2001 roku w Pracowni Projektowania Form Przemysłowych u prof. Jerzego Wuttke. W 2010 uzyskał stopień doktora sztuki, a w 2018 uzyskał habilitację. Od 2004 roku pracował na stanowisku asystenta w Pracowni Rysunku i Malarstwa na kierunku wzornictwo u prof. Jana Dubiela. Od roku 2015 prowadzi Pracownię Sztuk Wizualnych. Prowadził również zajęcia z rysunku i malarstwa w Wyższej Szkole Technicznej w Katowicach oraz Studium Rysunku i Grafiki w MOK w Jastrzębiu-Zdroju. Jest autorem licznych projektów i ich realizacji w technice rysunkowej i malarskiej. Jest współautorem wielu polichromii, m.in. w kościołach w Czarnym Dunajcu, Woszczycach, Kędzierzynie-Koźlu. Wziął udział wokoło 100 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą oraz zrealizował 20 pokazów indywidualnych. Brał udział w kilkunastu plenerach i wystawach poplenerowych oraz licznych konkursach i wystawach pokonkursowych.

Jerzy Rupik jest doktorem sztuki, absolwentem studiów magisterskich na kierunku grafika w zakresie projektowania graficznego na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Jest również projektantem i fotografem. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych między innymi: wystawie fotografii w ramach Labiryntu Szóstego w Kłodzku, wystawie fotograficznej na Międzynarodowym Biennale Fotografii Artystycznej „Dziecko” w Poznaniu oraz w wystawie plakatu w Oświęcimiu poświęconej 60 rocznicy wyzwolenia obozu koncentracyjnego KL Auschwitz–Birkenau, wystawie fotografii Magiczne Przestrzenie / Magische Räume w Oberschlesisches Landesmuseum w Ratingen, autor indywidualnych wystaw: Tableau vivant w Domu Oświatowym Biblioteki Śląskiej w Katowicach, wystawy Balans bieli w Starej fabryce w Bielsku-Białej. W 2017 roku wystawił prace w cyklu wystaw Pokaz Sztuki Mężczyzn w Domu Oświatowym Biblioteki Śląskiej oraz na indywidualnej wystawie Redukcja szumu w Starej Fabryce w ramach Industriady 2017.

Wojtek Łuka mieszka i tworzy w Tychach. Oprócz aktywności pedagogicznej, administracyjnej i biznesowej, jest przede wszystkim malarzem, grafikiem i projektantem. Absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1984 uzyskał dyplom z wyróżnieniem  w katowickiej filii, na Wydziale Grafiki w pracowni grafiki warsztatowej i projektowania książki. Jest stypendystą Ministra Kultury i laureatem Nagrody Prezydenta Miasta Tychy w Dziedzinie Kultury. Posiada odznaczenia i tytuł „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz „Zasłużony dla Województwa Śląskiego”. Po ukończeniu studiów, związany był z redakcjami i wydawnictwami: w 1984 r. jako stażysta redaktora graficznego z tygodnikiem „Katolik”, od 1985 do 1988 jako redaktor graficzny z tygodnikiem „Tak i Nie” i kwartalnikiem „Tak i Nie – Śląsk”, od 1990 do 1992 jako dyrektor artystyczny z Wydawnictwem „Jutro”, od 1995 do 2017 jako współzałożyciel, członek kolegium redakcyjnego i szef działu graficznego z Miesięcznikiem Społeczno- Kulturalnym „Śląsk”. W latach 2016-2019 był dyrektorem ds. wizerunku Grupy „Ekoma”, a od 2005 do 2010 jako właściciel zarządzał projektem „Skup Kultury”. W latach 1990-2011 pełnił funkcję Plastyka Miejskiego w Urzędzie Miasta Tychy. W  roku 2019 został  Kuratorem Miejskiej Galerii Sztuki OBOK w Tychach. Od 2005, prowadzi Autorską Szkołę Edukacji Artystycznej, od 2017 wykłada na UTW krakowskiej Akademii Frycza Modrzewskiego. Jest autorem ponad 2000 publikacji graficznych, będących komentarzami do tekstów poetyckich, lirycznych i społeczno-politycznych. Jego prace znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach w Polsce, USA, Kanadzie, Niemczech, Włoszech, Egipcie, Wielkiej Brytanii i Szwecji.

Beata Wąsowska Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na Wydziale Grafiki w Katowicach, w pracowniach malarstwa: prof. Jerzego Dudy-Gracza oraz prof. Macieja Bieniasza. Projektowania graficznego książki uczyła się w pracowni prof. Adama Romaniuka. Dyplom obroniła w 1985 r. W 1986 r. otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Sztuki. W 2016 Studia skończyła studia podyplomowe „Historia sztuki, perspektywa społeczna i polityczna” w Colegium Civitas w Warszawie. Uprawia malarstwo sztalugowe. Animuje projekty artystyczne. Zrealizowała ponad 70 wystaw indywidualnych malarstwa i 100 prezentacji w wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.  Była gościem krajowych i międzynarodowych plenerów malarskich. Jej prace znajdują się w zbiorach instytucji, muzeów oraz osób prywatnych w kraju i zagranicą.

Stanisław Mazuś obchodził 80. urodziny w listopadzie zeszłego roku, jednak wówczas ograniczenia pandemiczne uniemożliwiły udostępnienie przygotowanej na tę okazję wystawy. Udało się jednak zaprezentować ją jeszcze w roku jubileuszowym. Dorobek sześćdziesięciu lat pracy twórczej Stanisława Mazusia to ponad 6 tysięcy obrazów, jednak kolekcja prezentowana w Galerii „Obok” zasługuje na szczególną uwagę. Wszystkie prezentowane obrazy pochodzą z jednego prywatnego zbioru, gromadzonego przez prawie trzydzieści lat. Artysta sam zarekomendował tę właśnie kolekcję na swoją jubileuszową wystawę. Prace są wyeksponowane w konsekwentny, spójny sposób i oprawione w klasyczne złocone ramy, które znakomicie podkreślają klimat malowanych przez artystę pejzaży, owoców czy kwiatów – bo to właśnie natura jest głównym tematem malarstwa Stanisława Mazusia. Jest to malarstwo bardzo emocjonalne, starające się uchwycić – jak mówi sam mistrz – chwilę, która została przez niego dostrzeżona. Centralne miejsce ekspozycji zajmuje „Autoportret autorefleksyjny”. Nastrój i klimat prezentowanych prac i całej twórczości artysty odda​​je tytuł wystawy: „Malarstwo i egzystencja”. Stanisław Mazuś jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Po ukończeniu studiów osiadł w Tychach. Jak sam przyznaje, przyciągnęły go tu warunki mieszkaniowe, jakie oferowało rozbudowujące się miasto. Całe swoje dorosłe życie, zawodowe i osobiste, związał z tym miastem. Brał udział w licznych plenerach malarskich, Jego prace były prezentowane na ponad 100 wystawach indywidualnych w Polsce i za granicą.

Twórczość malarza można oglądać w MGS OBOK od 16 października do 12 listopada.

Jak co roku na wiosnę Klub Twórców Sztuki „Paleta” zorganizował plener malarski. Niestety z uwagi na sytuację i obostrzenia, tym razem plener przybrał formę indywidualnej pracy twórczej. Każdy z uczestników otrzymał podobrazie i miał do dyspozycji cały miesiąc maj, podczas którego mógł stworzyć swój plenerowy obraz. Proponowanym tematem tegorocznej edycji były urokliwe miejsca Polski oraz naszego miasta. 12 uczestników w swoim wolnym czasie stworzyło obrazy w ulubionej technice. Poniżej prezentujemy efekt finalny ich pracy twórczej.

„Jaki jest Augustyn Dyrda – ten schowany we wnętrzu swej oficjalnej skorupy, tworzący z jednej strony Chłopców z gęsią – roztańczoną grupę urwisów zamiast zleconej pojedynczej Przekupki – typowej wiejskiej kobiety, będącej wyobrażeniem wspomnianego awansu społecznego, projektujący zabawne Niedźwiadki – dziś kultowe, ulubione zwłaszcza przez dzieci, dzieło w parkowej przestrzeni miasta, a z drugiej pomnik Pod czerwonym sztandarem w Dąbrowie Górniczej przemianowany w czasach przełomu na pomnik Jimiego Hendrixa, tworzący Kobietę z gitarą pamięci Karin Stanek, a z drugiej pomniki Konstantego Rokossowskiego, Feliksa Dzierżyńskiego czy Iwana Koniewa, ale też rekonstrukcje niemieckich twórców budujących przemysłową potęgę Śląska przełomu XIX i XX wieku: pomników Friedricha Wilhelma von Redena dla Chorzowa czy wspomnianego Augusta Kissa. Augustyn Dyrda jak nikt inny jest wpisany w historię tego miasta. Tychy stały się jego miejscem na ziemi – zarówno w sensie egzystencjalnym, jak i twórczym. Bodaj nie ma takiego drugiego miasta w kraju, w którym jeden artysta pozostawił tyle śladów i poprzez swoje dzieła opisuje dzieje miasta, które, jak się powiada, jest „miastem bez historii”. Ale historia Tychów, sięgająca zaledwie lat powojennych nie ma sobie równych, bo opowiada zarazem o przeobrażeniach, jakie niosła ze sobą sztuką współczesna. Tychy były poligonem doświadczalnym, swego rodzaju niespotykaną galerią miejską, w której sztuka służyła życiu codziennemu. Nazwiska twórców dla większości mieszkańców zapewne nie miały i nie mają żadnego znaczenia, liczył się efekt. Na pewno podobały się nie tylko Niedźwiadki, ale i fontanna z Karolinką – dziewczyną w stroju śląskim wylewająca wodę z dzbana, czy gołębie zdobiące inną fontannę. Augustyn Dyrda przyglądał się otaczającej go rzeczywistości, starał się w niej funkcjonować na miarę swoich ambicji (…)” – Wiesława Konopelska

Zapraszamy do obejrzenia wywiadu, który poprowadził Wojciech Łuka z wybitnym rzeźbiarzem, ostatnim żyjącym uczniem Xawerego Dunikowskiego – Augustynem Dyrdą: