Podczas finałowego koncertu mieliśmy przyjemność usłyszeć takie zespoły, jak:
Double Blind
ExoMooN
KASIA SKIBA i JA
Petrykora
skrawki

Wyłonienia zwycięzców dokonało Jury w składzie:
Tomasz Kasprzyk – muzyk, kompozytor, producent muzyczny, inżynier dźwięku i multiinstrumentalista, a także dziennikarz radiowy (Radio ZET, Antyradio) i telewizyjny
Jarosław Toifl – producent muzyczny i realizator dźwięku MAQ Records
Małgorzata Król – Dyrektorka Miejskiego Centrum Kultury w Tychach

„Nagrodę Jury”, czyli nagranie teledysku oraz kwalifikację do Przeglądu Ogólnopolskiego Konkursu „Rock na Plaży” otrzymał zespół Kasia Skiba i Ja. Kto kryje się pod tą nazwą? Charyzmatyczna wokalistka i autorka tekstów Kasia Skiba, oraz Wojtek „Boogie” Bajer, odpowiedzialny za instrumenty klawiszowe, elektronikę i kompozycje. Swoją muzykę określają jako alter-pop. Jest to mieszanka wybuchowa ich osobowości i fascynacji muzycznych, gdzie mechaniczny beat łączy się z akustycznymi instrumentami, Indie poznają Islandię, a jazzowe harmonie Boogie’go przeplatają się z rymowankami słownymi Kasi. W 2018 roku wydali swój debiutancki krążek „Kasia Skiba i Ja”, mają za sobą sporo zagranych koncertów, m.in. Pod Jaszczurami, w gliwickiej Arenie i na antenie śląskich stacji radiowych. Na pewno jeszcze o nich usłyszycie!

Laureatem „Nagrody Publiczności” został zespół Petrykora, który otrzymał największą liczbę głosów słuchaczy, obecnych na Dzikiej Plaży podczas koncertu finałowego.
Jak sami o sobie piszą: Petrykora to szalenie wciągająca jazda bez trzymanki (zgadzamy się). Zróżnicowany repertuar, oparty na gitarowych riffach sprawi, że zarówno fani mocniejszego brzmienia, jak i spokojniejszej melodii, z pewnością znajdą coś dla siebie. Zespół powstał w 2020 roku w Tychach i dopiero się rozpędza. Ma za sobą wiele udanych koncertów i za pewne wiele jeszcze przed sobą. W oka mgnieniu przeniesie was w inny świat i pozwoli na nowo odkryć muzykę.
Petrykorę tworzą: Łukasz Natonik, Jacek Góral, Kamil Rdzanek, Jacek Majdiuk.

Gratulujemy wszystkim zespołom. Byliście świetni!

Od trzech lat świętujemy okrągłe, setne rocznice związane z powrotem naszego regionu na mapę państwa polskiego i kształtowaniem się jego granic. Był to proces rozciągnięty w czasie: odzyskanie niepodległości w 1918 r., powstania śląskie w latach 1919–1920 oraz plebiscyt i trzecie powstanie na Górnym Śląsku w 1921 r. Zwieńczeniem tego procesu było wkroczenie na Śląsk wojsk polskich pod dowództwem gen. Stanisława Szeptyckiego 20 czerwca 1922 roku. Nieco później, 16 lipca w Katowicach, uroczyście świętowano przejęcie administracji na przyznanym Polsce obszarze.

Tak więc dokładnie sto lat temu sześć gmin wiejskich, tworzących dzisiejsze miasto Tychy, znalazło się w granicach Rzeczpospolitej. Wyniki plebiscytu były tu jednoznaczne: zdecydowana przewaga głosów za Polską. Przykładem niech będą Cielmice, gdzie za przyłączeniem do odrodzonego państwa polskiego głosowało 94% mieszkańców.

Wyniki plebiscytu w poszczególnych dzielnicach upamiętnią tablice, których idea wyszła od dra Wojciecha Schäffera – historyka z Tychów, a zarazem dyrektora Archiwum Archidiecezjalnego w Katowicach. Natomiast wykonawcą tablic jest Tomasz Wenklar – tyski rzeźbiarz znany już z wielu realizacji w przestrzeni miasta. Według pomysłu dra Schäffera dwa orły – niemiecki oraz polski w koronie – symbolizują obydwa państwa oraz rozdarcie mieszkańców Śląska pomiędzy nimi. Z kolei artysta Tomasz Wenklar swoją interpretacją tematu podkreślił fakt zwycięstwa Polski na terenie wszystkich dawnych gmin tworzących obecne Tychy. Niemiecki orzeł usuwa się w cień, zaś polski dumnie wkracza na arenę dziejów tej części Górnego Śląska.

Główna tablica zostanie umieszczona na elewacji budynku dawnej restauracji Strzeleckiego, która w Tychach była lokalem plebiscytowym. Dzisiaj jest to restauracja Polonez przy ul. ks. Konstantego Damrota. Pozostałe tablice znajdą swoje miejsca w Cielmicach, Jaroszowicach, Paprocanach, Urbanowicach i Wilkowyjach.

Pamiątką, która na stałe zostanie w przestrzeni miasta, będzie też mural. Jego pomysłodawcą jest Hubert Chwalczyk – tyszanin, pasjonat historii i skarbnica wiedzy o dziejach miasta. Natomiast artystą realizującym to zadanie będzie Paweł Ryżko – absolwent Wydziału Grafiki i Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, specjalizujący się w plakacie, typografii i właśnie muralu. Jedną z jego dotychczasowych realizacji można oglądać w Lublinie, na ścianie budynku Domu Kultury LSM. Prace nad tyskim malowidłem zaczną się pod koniec czerwca
przy al. Niepodległości.

Głównym i bez wątpienia najbardziej widowiskowym wydarzeniem obchodów stulecia przyłączenia naszego regionu do Polski będą zawody balonów na ogrzane powietrze „In The Silesian Sky”. To będzie wyjątkowa okazja, by oglądać ogromne, kolorowe latające obiekty na tyskim niebie. W naszym mieście odbędzie się prezentacja załóg (24 czerwca) oraz dwa loty konkursowe: 26 czerwca, o godz. 5.30 oraz 18.30. Uroczysta gala i zakończenie zawodów z udziałem Marszałka Województwa Śląskiego Jakuba Chełstowskiego oraz Prezydenta Miasta Tychy Andrzeja Dziuby zaplanowana jest tego samego dnia na godz. 21.00. Organizatorzy zapraszają na tereny zielone przed Mediateką, przy al. Piłsudskiego.

Czeka nas więc niezapomniane widowisko. Pozostaje trzymać kciuki za pogodę, od której sędziowie uzależniają zgodę na start podniebnych załóg.

Organizatorzy zawodów: Województwo Śląskie, Instytucja Kultury Ars Cameralis
Współorganizatorzy: Miasto Pszczyna, Miasto Tychy. Partner: Skywalkers Balloon Club

Temat XI edycji festiwalu to „totalne milczenie” i stanowi wyzwanie dla performerek i performerów poproszonych o przygotowanie swoich prac, które pozbawione będą słów w jakiejkolwiek formie.
Chcemy razem z zaproszonymi polskimi i międzynarodowymi artystami, debiutantami, krytykami, profesorami i doktorami sztuki, fotografami zajmującymi się dokumentacją działań artystycznych oraz liczną i zaangażowaną publicznością zadać pytanie: co jest w stanie przekazać performance pozbawiony słów i dźwięków?

Totalne milczenie będzie zobowiązaniem dla artystów do zastanowienia się w swoich pracach wizualnych nad potrzebą używania słów oraz nad znaczeniem i mocą pozostałych elementów sztuki performance. Zaproszeni performerzy w swoich działaniach wypowiedzą się o kondycji otaczającego świata, podejmą próbę stworzenia ulotnej, niepowtarzalnej estetycznie i interesującej ideologicznie wypowiedzi artystycznej. Wszystkie zaproszone performance zostaną przygotowywane specjalnie na tyski festiwal – nie będzie w programie działań odtwórczych, pokazywanych już wcześniej w innych miejscach.

Wszystkie działania artystyczne oraz wykłady naukowe zostaną udokumentowane i zamieszczone na kanale YouTube, aby umożliwić dostęp do performance osobom, które z różnych względów mają utrudniony dostęp do tego rodzaju sytuacji artystycznych. Od dwóch edycji TFP jest też miejscem ciekawego dialogu o tożsamości współczesnego performance, ale też o tożsamości artystów go tworzących. W przygotowanych wykładach, panelach dyskusyjnych spróbujemy sprawdzić, co do przekazania ma współczesny performance i ile jest w stanie „wykrzyczeć” bez użycia słów.

Pomysł na edycję pod hasłem „totalne milczenie” pojawił się dwa lata temu. Wiele rzeczy i idei od tego czasu uległo totalnemu przewartościowaniu. Żyjemy w ciekawych czasach i pora to przekazać w performance.

Piotr Kumor
kurator Tyskiego Festiwalu Performance

Program Festiwalu

Prapremiera spektaklu „Drugie piętro po prawej” była wyczekiwana, tym bardziej że twórca powrócił do starej, dobrze znanej formuły teatru kameralnego ze skromną liczebnie, ale za to jakże legendarną, obsadą w osobach Piotra Adamczyka i Wojciecha Wieczorka, którym towarzyszy sam Żukowski.

Wchodząc na drugie piętro (po prawej), wkraczamy do męskiego świata pełnego wspomnień, sentymentu i nostalgii. Zanim zacznie się spektakl, z głośników słychać piosenki i melodie kojarzone z czasami (słusznie) minionymi – polskie evergreeny. To swoista uwertura i sygnał dla widza, że za chwilę przeniesiemy się w czasie. Idealną machiną do tej podróży jest teatr, który, choć czasami wydaje się fikcją, a nawet kłamstwem, to przecież lepszy jest od zakłamanej rzeczywistości.

Żukowski – malarz – tym razem odkłada na bok swą fascynację teatrem formy, a obrazy przedstawia słowem i historiami, którymi obdziela swych scenicznych partnerów, oprowadzających nas po meandrach przeszłości. Co rusz ten wehikuł zmienia miejsca i czas – jesteśmy na pochodzie pierwszomajowym, by za chwilę przenieść się do przedszkola czy szkolnej ławki (ze złowrogą jak topór kata tablicą) albo na podwórko, gdzie mały Sławek jeździ na kupionym przez dziadka rowerku. Bohater nieraz w swej prostocie i naiwności pokiereszowany jest jak ten
wierny pies, którego los nie zawsze traktuje sprawiedliwie, a on z podkulonym ogonem i tak zawsze wraca, wierząc, że życie w końcu go pogłaszcze.

Oczywiście skoro na scenie mamy trzech mężczyzn, nie może zabraknąć tematu kobiet, które są, a raczej były, obiektami adoracji, pierwszych (nie zawsze szczęśliwych) miłości czy rozczarowań.

W spektaklu da się wyczuć wręcz paniczne poszukiwanie detalu w postaci zapachu włosów matki, która tuli, gdy w podwórkowej bójce nie udało się zwyciężyć, srebrnej łyżki, którą podarował dziadek, a która z czasem staje się relikwią czy małej monety z podobizną Kościuszki przehandlowanej za drewniany guzik. Autor chce wydrzeć pamięci jak najwięcej szczegółów, jakby bojąc się, że za chwilę przepadną gdzieś w czeluści bezdusznego zapomnienia, bo za progiem czyha już starość, której symbolem jest tytułowe drugie piętro…

Tekst w żaden sposób nie jest ugrzeczniony i sztucznie zaprasowany, by był gładki i wykrochmalony jak koszula na pochodzie pierwszomajowym. Wręcz przeciwnie. Słychać, że widzów urzeka jego bezpośredniość, momentami frywolność.

Ten teatralny wehikuł czasu entuzjastycznie przyjęty został zwłaszcza przez nieco starszą część widowni, która w trakcie osiemdziesięciu minut spektaklu odbyła sentymentalną wędrówkę w nie zawsze łatwą, ale po latach dobrze wspominaną, przeszłość. BELFEgoR nadal gra w zielone i najnowszą premierą jak ten Ikar, co nieraz już w dół runął, chce nam powiedzieć, że „jakby powiało zdrowo, to bym jeszcze raz pofrunął!”.

Marcin Stachoń

Anna Różycka jest absolwentką Wydziału Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Ma doświadczenie w projektowaniu form użytkowych, w dziedzinie meblarstwa artystycznego, a także w architekturze wnętrz. Jej fascynacja ciałem zaowocowała niezwykłą kolekcją form.

Dzieła wytworzone przez Annę Różycką są efektem analizy i doznań związanych z jej własnym ciałem, są formą odnotowywania zachodzących w nim zmian i przeobrażeń – pisze w recenzji wystawy Wiesława Konopelska. Różycka nie postrzega ciała jako jedności i całości. Poszczególne części są niezależne, stanowią raczej inspirację do powstania kolejnego obiektu rzeźbiarskiego. Właściwie mogą funkcjonować jako pojedyncze elementy, nawet spełniając wyłącznie funkcje dekoracyjne, stając się designerskim detalem. Trudno na pierwszy rzut oka rozpoznać w nich konkretny fragment anatomiczny. Tych anatomicznych rzeźb nie odbiera się przez pryzmat „prawdziwości” czy podobieństwa do tego, co zawiera ludzkie ciało – każdy fragment kośćca przybiera finezyjny kształt wywiedziony z jego naturalnej budowy.

Ze świata form przestrzennych Galeria OBOK przeniesie nas do malarskiego ogrodu Ewy Kozery. Autorka jest absolwentką Katowickiej ASP na kierunku malarstwo, gdzie uzyskała dyplom z wyróżnieniem w pracowni Jacka Rykały. Bada obszar sztuk wizualnych: malarstwa, rysunku i widea, tworząc instalacje. Ma w dorobku 17 wystaw indywidualnych oraz kilkadziesiąt zbiorowych, w kraju i za granicą. Jej prace były wielokrotnie wyróżniane i nagradzane. Malarska wizja ogrodu artystki ujmuje ulotnością i barwami.

oprac. Sylwia Witman

Tymi słowami zaczyna się jedna z najpopularniejszych i najbardziej kultowych dziecięcych powieści. Sceniczną adaptację „Dzieci z Bullerbyn” przygotował Teatr Mały w Tychach.

Gdy Teatr Mały ogłosił casting do spektaklu, zgłosiło się kilkadziesiąt dzieci z całego regionu. Zainteresowanie tą produkcją przerosło nasze oczekiwania – mówi Anna Białoń, edukatorka teatralna i reżyserka przedstawienia. To ona przez ostatnie miesiące przygotowywała wybraną w castingu trzynastoosobową grupę do przedstawienia. Młodym artystom na scenie towarzyszą doświadczeni aktorzy, od dawna współpracujący z tyską sceną: Iwona Loranc, Anna Buczkowska i Andrzej Warcaba.

Chcieliśmy dać możliwość przeżycia niesamowitych chwil w teatrze jak największej grupie – wyjaśnia Paweł Drzewiecki, dyrektor Teatru Małego. Ostatecznie na scenie zobaczymy szesnastu aktorów. Niezwykłe osobowości młodych aktorów sprawiły, że zdecydowaliśmy o podwójnej obsadzie sześciorga ról dziecięcych. Cieszę się również, że nasze zaproszenie przyjęli aktorzy zawodowi, którzy traktują młodych wykonawców z ogromnym profesjonalizmem i chętnie dzielą się swoim doświadczeniem.

Na scenie nie brakuje dobrej zabawy i dowcipnych dialogów, bo autorka książki – Astrid Lindgren – jak mało kto potrafiła pokazać dziecięcy dowcip, charakter małych łobuziaków i zabawne historie. „Dzieci z Bullerbyn” bawią i wzruszają czytelników na całym świecie już od ponad 70 lat. Przedstawienie będzie dla tyskich widzów okazją do międzypokoleniowego spotkania, gdzie każdy dorosły znów poczuje się dzieckiem.

Premiera spektaklu „Dzieci z Bullerbyn” już 4 czerwca. 1 czerwca odbędą się pokazy przedpremierowe dla
grup zorganizowanych.

oprac. Sylwia Witman