Ze wzruszeniem zajrzałem do felietonu Andrzeja Chłopeckiego sprzed dwudziestu lat, w którym polemizował on ze mną – początkującym publicystą muzycznym – jak z równym sobie. „Nie próbuję cię okraść; próbuję ci pomóc” – przyszło mi raptem do głowy. Tak, dla średniego pokolenia polskich (wschodnioeuropejskich) kompozytorów i krytyków Chłopecki był Gandalfem. Nie przemądrzałym dziadersem, lecz cierpliwym przewodnikiem pamiętającym muzyczne światy, o których nam się nawet nie śniło, a jednocześnie rozumiejącym, że mamy święte prawo do tworzenia własnych. Jeśli zdarzało mu się powiedzieć „You shall not pass!”, to kierował swój sprzeciw do potężniejszych – Stockhausena czy Pendereckiego. Nigdy natomiast nie stawał na drodze duchowi czasu, marzeniom o przyszłości czy indywidualnej potrzebie ekspresji. Wychowany na polskiej (i światowej) awangardzie, stał się głównym trybunem nowego romantyzmu i postmodernizmu, by wreszcie – wobec kryzysu tych ostatnich – promować neomodernistyczne eksperymenty przełomu stuleci. Kto wie, może jednak trudne czasy sprawią, że do łask powróci najbliższa chyba jego sercu muzyka Narbutait?, Silvestrova, Szymańskiego. Muzyka, która ocala.

AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy
Marek Moś – dyrygent