W języku popkultury utwory Pawła Szymańskiego można opisać jako remiksy coverów XVIII-wiecznych przebojów, choć ta analogia nie zawsze musi być uchwytna słuchowo. Chyba najbardziej w „Quasi una sinfonietta”, której pierwsza część to błyskotliwa mozaika popularnych klasycystycznych sampli, a trzecia – spektakularna koda oparta na chwytliwym basie i połamana niczym rasowy drum’n’bassowy banger. Ale magia wydarza się w skrajnie wychillowanej części środkowej, choć pozornie nie dzieje się w niej nic. To sen o muzyce, którą znamy od zawsze, ale której nigdy nie słyszeliśmy. Symfonia wieczności. I chyba właśnie ta tajemnica – metafizyka syntetyzowana w laboratorium racjonalnego, postoświeceniowego mędrca – uczyniła Pawła Szymańskiego najbardziej kultowym polskim kompozytorem przełomu stuleci. Bywa, że ów deux ex machina przypomina dosłownie jakąś niezwykłą maszynę, może oświeceniowy automat muzyczny. W „Dwóch etiudach” wykonuje on najpierw rozchwianą toccatę, a potem niekończącą się fantazję, myśląc cały czas o jakiejś polifonicznej konstrukcji barokowej. „Simple Music” z kolei to doskonały przykład na szczególny związek kompozytora z wiolonczelą, zazwyczaj grającą u niego minimal music, w której nic się nie powtarza. Może tak będzie brzmiała klasyka komponowana przez SI po osiągnięciu osobliwości?

Magdalena Bojanowicz – wiolonczela
Piotra Sałajczyk – fortepian
Marek Moś – dyrygent
AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy