Klucząc z Meksyku na południe — czasem na wschód, na zachód lub z powrotem na północ — stary rower o stalowej ramie przebywa 50.000 kilometrów. Najistotniejszy nie jest tu jednak dystans, a raczej zbliżenie. Z czasem zdaje się spełniać tak bardzo ludzka potrzeba przynależności: „bycia jednym z”, czyli nie tylko obserwować, poznawać i analizować nieznany ląd, ale i brać aktywny udział w jego życiu. W jaki sposób? Można nagrać film o Paragwaju kierowany do Paragwajczyków, szukać zagubionej tożsamości razem z Argentyńczykami, nucić tonady i tęsknić za Wenezuelą, jak miliony emigrantów z Caracas. Można wreszcie — a nawet trzeba — dopominać się o sprawiedliwość dla pozbawionych ziemi mieszkańców Patagonii. Na koniec pozostaje pytanie, czy to rzeczywiście koniec i czy z takiej podróży da się naprawdę wrócić?

Wojciech Ganczarek (ur. w 1988), w latach 2013-2023 był w rowerowej trasie po Ameryce Łacińskiej. Jest autorem relacji, reportaży i esejów prasowych, a także książek „Upały, mango i ropa naftowa” (2017), „Zabrali mi kraj” (2020) i „Sprzedani. Reportaże z peryferii” (Nagroda Magellana dla najlepszej książki reportażowej 2022). Jest również twórcą filmu dokumentalnego „Soy paraguayo” (2019) i cyklu „Synowie tej ziemi. Rozmowy z ludnością rdzenną Argentyny”. W polskich mediach wypowiada się w sprawach dot. Ameryki Łacińskiej (Radio Nowy Świat, Raport o Stanie Świata, Polskie Radia i inne). Nagrywa Podcast Latynoamerykański i prowadzi cykl Tierras Raras w Radiu 357.