Czy jest tutaj ktoś, kto nigdy się nie złościł? Szczerze wątpię. I dobrze, bo tłumienie złości grozi eksplozją i pęknięciem jak balonik. Złość w nas narasta albo uderza niespodziewanie. Stajemy się wulkanem, który wybucha i wylewa się z nas gorąca lawa. Krzyczymy, tupiemy, stajemy się tykającą bombą.

Tę kipiącą w nas gigantyczną masę energii dobrze byłoby jakoś spożytkować. I zamiast niszczyć – tworzyć. Proponuję zamienić złość w utwór wokalno-instrumentalny. Zainspirujmy się tytułem komedii Williama Shakespeare’a i zatytułujmy go: „Poskromienie złośnicy”.