Książka to opowieść o współczesnej wieży Babel, o mieście, w którym wszystko jest możliwe… Patrzymy na nie oczami dziennikarki radiowej, która jako ekspatka trafiła do Emiratów i rozmawiała z ludźmi tam mieszkającymi.

O Zjednoczonych Emiratach Arabskich opowiada się na dwa sposoby. Pierwszy to opis kraju, który rozkwitł dzięki ropie naftowej, bo to petrodolary w ciągu pięćdziesięciu lat pomogły stworzyć na pustyni ogrody, sztuczne wyspy, ośmiopasmowe autostrady, a nawet muzeum, które nawiązuje do paryskiego Luwru. Ten kraj najwyższych budynków i najdroższych samochodów odwiedzają tysiące ludzi – turyści i turystki po Bangkoku, Londynie i Paryżu wybierają właśnie Dubaj.
Drugi sposób opowieści sprowadza Dubaj i Emiraty do miejsca, gdzie wykorzystuje się niewolniczą pracę robotników z Azji i Afryki, gdzie za fasadami pałaców kobiety przetrzymywane są wbrew swojej woli, a bogaci Arabowie przesiadają się z jachtów do złoconych bentleyów. Oba sposoby opowiadania są równie uprawnione i jednocześnie nieprawdziwe.

Anna Dudzińska podąża inną drogą – wytyczoną przez niespieszny rytm kroków wielbłąda, który zaledwie pół wieku temu przewoził Beduinów z Abu Zabi do Dubaju. Ze zrozumieniem i z czułością przygląda się ludziom, którzy wybudowali tę wyrastającą na pustyni wieżę Babel. Są wśród nich imigranci zarobkowi i bogaci ekspaci. To tutaj mieszają się języki, kultury, religie i systemy wartości. Emiraty to być może jedno z nielicznych miejsc na świecie, gdzie takie współistnienie jest możliwe. Wszystko dzięki pieniądzom i na ściśle określonych zasadach.

„Dubaj jest światem na sterydach, miejscem, gdzie pojęcia się wykoślawiają i fruną, dokąd chcą. Co innego znaczy tam „naród”, co innego „pieniądz”, wszystko co innego znaczy. Dudzińska opowiada o dubaizacji Dubaju, o państwie, które wydarzyło się na przestrzeni jednej biografii, państwie, które błyskawicznie zjechało od średniowiecza do przyszłości, omijając teraźniejszość. Opowiada o kraju, który stał się jednym z największych eksperymentów w historii. A Dudzińska wyżyła sobie to miejsce, mieszkała tam trochę i swoje wie. Ja w każdym razie jej ufam. Któż inny zauważyłby, że szklane domy młodego Baryki są tam, na środku pustyni?”
Zbigniew Rokita, podwójny laureat Nagrody Literackiej Nike 2021, autor książki „Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku”

Podczas spotkania będzie można zakupić książkę w specjalnej cenie oraz zdobyć podpis autorki.

„Dom jest jak człowiek” to cykl zorientowany na to, co najbliższe: miejsce zamieszkania w wymiarze mikro – siedlisko, ulicę, osiedle, parafię – małą społeczność i jej codzienne życie. Gośćmi są autorzy podejmujący niepozorne, a przecież ważne etnograficznie, tematy lokalne.

Anna Dudzińska – dziennikarka Radia 357. Przez wiele lat była związana z Polskim Radiem Katowice. To z Katowic wyjechała do Dubaju, skąd nadsyłała radiowe historie z Bliskiego Wschodu. Ten pobyt zmienił i ją, i jej opowieści. Na stałe współpracuje z podcastem „Raport o stanie świata”. Reportaże jej autorstwa uhonorowane zostały między innymi: Prix Italia (wraz z Anną Sekudewicz), Nagrodą Stypendialną im. Jacka Stwory, otrzymały tytuł Reportażu Roku, Srebrnego Melchiora, Nagrodę PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego, Grand Press i Silesia Press. Zdobyła też pierwszą nagrodę w Konkursie Podcast Roku. W radiowych opowieściach portretuje rodzinny Śląsk i architekturę. Oczami radiowca spogląda na budynki wielkich metropolii, miast i miasteczek. Podsłuchuje, jakie opowieści skrywają ich architekci i mieszkańcy.

fot. Bartek Barczyk