Prawykonaniom symfonii Haydna w Paryżu patronowała królowa Maria Antonina. Sama pochodziła z Austrii, więc musiała być dumna z sukcesów swojego rodaka. Szczególnie do gustu przypadła jej „Symfonia g-moll nr 85”, odtąd nazywana „Królową”. Ale nie tylko monarchini ceniła tę muzykę. Skrzypek i kompozytor Giuseppe Cambini wspominał, że symfonie Haydna przyjmowane były we Francji z zachwytem. „Symfonia A-dur nr 87”, choć ma ostatni numer w paryskim cyklu Haydna, została skomponowana jako pierwsza. Niezależnie jednak od tego, czy uznać ją za otwierającą, czy zamykającą ten zbiór, warto wiedzieć, że zdaniem krytyków to właśnie w utworach paryskich ostatecznie rozwinął się styl najstarszego z wiedeńskich klasyków. W samych superlatywach wyrażał się o nich również Mozart. Okazja do porównania kompozytorskiego warsztatu obu wiedeńczyków nadarzy się jeszcze tego samego wieczoru – obok symfonii Haydna usłyszymy „XX Koncert fortepianowy d-moll” KV 466 Mozarta. Przy fortepianie usiądzie Aleksandra Świgut.